نی نی در 13 هفتگی (الان 32 هفته و 4 روز)

سه شنبه 3/08/90

نی نی جونم ! در واقع یک هفته ای می شود که می دانم شاید دیگر پارمیسی  نداشته باشم. یعنی شاید نی نی ام پسر باشد. خوب اینهم به نوبه ی خود بد نیست. برای چنین جامعه ی مردسالاری، آوردن پسر باعث ذوق پدر بچه (البته یواشکی) و مادر بزرگ و خانواده ی پدری بچه (به طور آشکار) و کور شدن چشم تمامی بدخواهان بی مغزی که فکر می کنند آوردن پسر افتخار است (مطابق با نظر و رای مردم ماقبل تاریخ !) می شود.

الان دقیقن 13 هفته و 3 روز دارد. دلم می خواهد از جنسیتش مطمئن شوم و بعد از این سوال سوالهای دیگری دیوانه ام می کند.. شبیه که می شود؟ پر موست یا کم مو؟ روشن است یا تیره؟ بلند است یا کوتاه؟ چشمانش چه رنگی می شود. حدسیات من برای برای این سوالها این است که شبیه پدرش می شود. پوستش هم نسبتاً‌ تیره. مثل باباییش. بنابراین چشمانی تیره هم خواهد داشت. قدش نمی دانم به او برود یا نه. اما امیدوارم زبانش و هوشش به مادرش برود

نی نی گناهی اصلن تا الان برای من مزاحمت و اذیتی نداشته. به هیچ وجه مشکلی برایم درست نکرده که هیچ از پا قدمش و از هوش ذاتی اش ، قند خونم هم که بالا بود، پایین آمده و به مرز نرمال رسیده. امیدوارم تا آخرش همینطوری باشد. وزنم هم در این 4 ماه بالا که نرفته ، پایین هم آمده. با اینکه ویار ندارم، در عرض یکماه 4 کیلو هم لاغر تر شدم. خدا را شکر. امیدوارم که اینطوری به مرز انفجار نرسم.

دلم می خواهد بهترین اسم را برای پسرم بگذارم. اما از این اسمهای چیپ و تازه به دوران رسیده هم خوشم نمی آید. اسم اصیلی می خواهم. اما آنها هم خیلی تکراری هستند. اولش فکر کرده بودم که اگر پسر شد اسمش را باران می گذارم که بعد کشف کردم اصلن و ابدا اجازه نمی دهند اسم پسر را باران بگذاریم  بعد اسم رادین را پسندیدم. رادین به معنای آزاد مرد. اما در حال حاضر به سختی روی اسم آرش مانده ام. اسم  زیبایی است. با معنی. اصیل. قدیمی و ایرانی. شاهنامه ای و اساطیری. آرش کمانگیر...